Aslan gibi oğlunu, Deniz Kurmay Albay Murat Özenalp’i elinden aldılar. Ağız ucuyla da olsa “Üzüldük” demediler. Şimdi de kızın gibi sevdiğin benim için endişeleniyor, onu da senden koparmalarından korkuyorsun. Dualarını duyuyorum. Anam bana “deli kızım” derdi. Evet, deliyim; ama ne yanlış yaptım ne de sizleri utandıracak bir şey. Sadece ve sadece Cumhuriyet’e, Türk Milleti’ne olan borcumu ödemeye çalışıyorum.

Canım kardeşim Sema!

Senin de neler hissettiğini tahmin ediyorum. Çok sevdiğin eşin cezaevinden dönemedi. “Kandırıldık, aldatıldık.” diyenlerin bir teki senin de acını paylaşmadı. Şimdi benimle acılarının, endişelerinin tazelendiğinin farkındayım.

Can dost Sevgi, Kutup Yıldızı Cem Amiral’in dünyalar güzeli eşi…

Ne çok bedel ödediniz; en yakın tanığıyım. Birbirimizin yarasında derman olmaya çalıştık – öz kardeş gibi. Kardeşini de aldılar.

Güçlü kadın Sabriye Okkır,

Acıların en büyüğünü, eşin merhum Kuddusi Okkır’ın cezaevinde, göz göre göre ölüme gönderilişini yaşadın.

Ve Anadolu’muzun bağrından kopmuş yiğit adam Ahmet Tatar,

Hukuksuzluğa isyan için canından vazgeçen yiğit Ali Tatar’ın ağabeyi; görüyorsun, hiçbir şey değişmiyor. Dün hukuk katliamı vardı, bugün hukuk soykırımı. Bir avuç yiğit genci ve beni de bu soykırıma kurban etmek istiyorlar.

Üzülmeyin, korkmayın; bizi öldüremeyecekler.

Bizi beş kişi sanıyorlar; oysa milyonlarız…

Hiç kendilerini kandırmasınlar. Yapılan bu zulümleri Rabb’im kabul etmez, çünkü kul hakkı var. Barışlar ve benim için – hem de iki kez…

Türk Milleti affeder mi? Hiç sanmam.

Affetse de tarih affetmez.

Kalın sağlıcakla!